Byłam typową korporacyjną panią menedżer, gdy zaszłam w pierwszą ciążę. Wtedy po raz pierwszy pomyślałam, że nie wrócę na etat. Uznałam, że mój świat się zawalił, kiedy poroniłam. Myliłam się.

Mój świat runął kilka lat później. Gdy moja córeczka miała zaledwie dwa miesiące, u Taty zdiagnozowano złośliwy nowotwór trzustki. To było sześć najdłuższych tygodni mojego życia. Towarzyszenie bliskiej osobie w umieraniu zmienia perspektywę. Zmienia sposób patrzenia na siebie, na świat, na życie.

Stanęłam oko w oko z najbardziej bolesnymi lękami i emocjami. Inaczej zaczęłam ustawiać priorytety. Dookreśliłam swoje wewnętrzne wartości. Zaraz potem odnalazłam życiową misję, a wraz z nią przyszedł spokój. Zrozumiałam, dlaczego etat mnie uwierał – w korporacji zgubiłam siebie. Ten czas nauczył mnie, że wewnętrzna harmonia to zdrowy balans między czasem spędzanym z bliskimi, czasem przeznaczonym na pracę i czasem dla siebie samej. Zrozumiałam, że kluczem do wewnętrznej harmonii jest akceptacja siebie.

Gdy w 2019 roku urodziłam trzecie dziecko, wydawało mi się, że wszystko, co najgorsze już za nami, a przyszłość niesie samo dobro i szczęście. Los znów zagrał mi na nosie. W 2021 roku moja Mama trafiła do szpitala ze względu na powikłania po bezobjawowym przejściu COVID-19. Nikt, a najmniej ja, nie przypuszczał, że w trakcie jej choroby pojawią się wszystkie możliwe komplikacje. Mama zmarła dwa dni przed siódmą rocznicą śmierci Taty – dwa dni przed Dniem Matki. Znów choroba zabrała mi rodzica w kilka tygodni. Zostałam bez rodziców niecały rok przed 40-tymi urodzinami. A jakby tego było mało – kilka miesięcy później pojawił się kryzys z moim małżeństwie.

Wpadłam do studni pełnej żalu, poczucia winy, nieutulonego bólu i tęsknoty. Straciłam nadzieję i poczucie sensu. Tym razem wracałam do siebie długo i po cichu. Każdy dzień był jak kamień dokładany do plecaka na moich plecach. Potrzebowałam nie tylko zadbać o siebie, ale też jak najlepiej zrozumieć proces, przez który przechodziłam. Potrzebowałam uwierzyć, że mimo traum i tragedii, jakich doświadczyłam, mogę odzyskać spokó i szczęście. Uwierzyć, że na moim niebie znów zaświeci słońce.

Moja wewnętrzna przemiana trwa od wielu lat. Potrzebowałam przeżyć wiele bolesnych strat, aby zrozumieć, że życie jest zbyt krótkie, by żyć na cudzych zasadach. Odrobiłam trudną lekcję, by zobaczyć, że nie możemy odnaleźć u innych tego, czego nie widzimy w sobie. Nauczyłam się doceniać każdy dzień i z wdzięcznością przyjmować nawet najmniejsze radości i chwile szczęścia.

Dziś wiem, że kluczem do wymarzonego życia jest akceptacja siebie. A im bardziej akceptujemy siebie, tym łatwiej mierzymy się z tym, co trudne. Tym więcej spokoju, miłości oraz bezpieczeństwa czujemy i oddajemy innym. Zmieniając siebie – zmieniamy świat wokół na lepsze. 

Dlatego od lat pomagam kobietom, którym jest w życiu niewygodnie. Towarzyszę w zmaganiu się z życiowymi kryzysami. Pomagam im poczuć, że są wystarczające takie, jakie są. Budzę w nich odwagę do bycia po swojemu. Krok po kroku zaczynają żyć bez frustracji i poczucia winy. Odzyskują akceptację siebie, a wraz z nią powraca poczucie własnej wartości i pewność siebie.

Oznacza dla mnie świadomość własnych granic, szacunek do siebie i swoich wartości. To odwaga i siła do bronienia tego, co dla nas ważne. Do zabierania głosu w istotnych dla nas sprawach. To podążanie za swoimi wartościami. Pozwala iść przez życie z podniesioną głową i bez wstydu patrzeć w lustro.